POTĘGA WYPARCIA

Spotykam ich codziennie. Jednych znam, innych nie. Niektórzy kiedyś, w chwili największej słabości i bezradności opowiedzieli mi swoją historię. A Ci, których nie znam, swoją historię opowiadają mi mimowolnie - grymasem na twarzy, wybuchem gniewu, przedłużającym się milczeniem lub nienaturalną wesołością, która ma zakryć PRAWDĘ.


Im bardziej walczą z tym, co tak bardzo chce zostać nazwane, wykrzyczane, uwolnione; tym bardziej ich ciała protestują.
Ciało jest mądre, ciała nie oszukasz. Reaguje w sposób prosty i oczywisty na krzywdę, którą odczuwa. Nie zapomina, nigdy. Ty możesz udawać, potęgą umysłu wypierać oczywistości, tworzyć wirtualną rzeczywistość, ale Twoje ciało czuje i zapamiętuje prawdę. Możesz kłamliwie nazywać uczucia, ale tego, co czuje ciało nie zmienisz.
Ból, krzywda, gniew, bezradność, wściekłość, strach - pomimo ogromnej energii, jaką zużywasz na próby NIEODCZUWANIA tych emocji, Twoje ciało rozpoznaje je prawidłowo. I doprasza się przeżycia ich takimi, jakie są. Wydaje Ci się, że jeśli mu, jeśli sobie tego zabronisz, to problem zniknie? Nic z tego. Wszystkie te uczucia, emocje, jeśli nie znajdą naturalnego ujścia, kumulują się w Tobie. I wcale nie odkładają się spokojnie jak stosy wyprasowanej pościeli na półce w szafie. Kotłują się, kipią, domagają się uwolnienia, szukają każdej nadarzającej się okazji, by się uwolnić. Uczysz się bagatelizować sygnały, które wysyła do Ciebie Twoje ciało. Stajesz się KOLEJNĄ osobą, która je krzywdzi. CIEBIE krzywdzi.

Tylko prawda Cię wyzwoli. Ta prawda, której wyciągnięcie na światło dzienne tak Cię przeraża. Ta prawda, która teraz wydaje Ci się czymś najgorszym, nie do zniesienia, niemożliwym do udźwignięcia.
Tak bardzo chciałabym móc Cię przekonać, jak bardzo się mylisz, jeśli tak właśnie myślisz.
Wiem, jak ciężko jest ZACZĄĆ. Wykonać ten pierwszy ruch, a potem kolejne. Nie przestawać pomimo bólu, który momentami powala na kolana i zdaje się nie mieć końca. Pamiętam doskonale ten strach, że gdy zacznę, to utknę w tym na dobre. Strach, że mnie to pochłonie.
Nic podobnego się nie wydarzyło. Było ciężko, czasami niewyobrażalnie ciężko, ale zawsze po tym następowała ulga i świadomość, że posunęłam się o kolejny krok do przodu.
Na końcu tej drogi czeka SPOKÓJ.

Nikogo nie chcę zmuszać do "rozprawiania się" z bolesną przeszłością. Ale jestem przekonana, że bez tego trudno nam, wszelkiego rodzaju DD żyć normalnie. Cena, którą musimy za tę normalność zapłacić jest bardzo wysoka. Ale odzyskujemy w ten sposób rzecz dla nas bezcenną - nas samych.

Dla wszystkich tych, którzy nadal czują przymus szanowania i "kochania" krzywdzących ich rodziców mam temat do przemyśleń. Co Twoim zdaniem POWINNY nieść ze sobą słowa: rodzice, mama, tata? Czy to właśnie dostałaś/dostałeś? Czy naprawdę uważasz, że komuś, kto Cię krzywdzi należy się szacunek i wybaczenie tylko dlatego, że Cię sprowadził na świat?
Źródło zdjęcia: http://zenforest.wordpress.com/tag/prawda/